Flamenco to bardzo charakterystyczna muzyka. Jest ona nierozerwalnie związana z kulturą Sewilli, folklorem cygańskim, tańcem, śpiewem i ubiorem, a także całym sposobem bycia artystów wykonujących muzykę lub taniec flamenco.
Muzyka wykonywana jest na gitarze, ale nie tylko. Równie często do wykonania tej muzyki, korzysta się ze skrzypiec, fletu, a nawet wiolonczeli. Zespół flamenco tworzą razem muzycy, śpiewacy i tańczący, nie da się wykonywać flamenco w pojedynkę. Wszyscy razem utrzymują rytm poprzez klaskanie, pstrykanie palcami, tupanie nogami, ale także przez uderzanie w pudła, na których zasiadają muzycy i przy użyciu instrumentu – kastanietów. Kastaniety to drewniane instrumenty muzyczne składający się z dwóch połączonych sznurkową rękojeścią muszelek z drewna. Osoby wykonujące taniec flamenco poza oryginalnym zachowaniem i instrumentami mają także oryginalne stroje: kobiety obcisłą czarną górę, mężczyźni białe koszule i kobiety falbaniaste spódnice oraz specjalistyczne, stukające obuwie, mężczyźni obcisłe czarne spodnie. Dodatkiem u kobiet jest kwiat we włosach, u mężczyzn apaszka zawiązana na szyi.
Samo słowo flamenco jako nazwa dla muzyki i kultury, nie do końca jest wciąż jasna i istnieje wiele możliwości tłumaczenia go. Jednym z pomysłów na pochodzenie tego słowa jest łacińskie słowo „flamma” i oznacza ogień, co doskonale opisuje emocje targające tańczącymi do muzyki. Innym pomysłem jest odniesienie do słowa „flaming” – tańczący niejako próbują ruszać się z podobną jak ten ptak gracją, a ich stroje symbolizują jego piękne upierzenie. Jeszcze inne wnioski wyciągniemy przyglądając się nazwie regionu, z którego pochodzi muzyka i taniec flamenco – Flandrii. Flamandczyk to mieszkaniec Flandrii, a więc określeniem czegoś co stamtąd pochodzi będzie słowo „flamandzki”. Tu, blisko już do wyrazu „flamenco”.
Flamenco to wyjątkowo przejmująca muzyka. Wyraża ona wszystkie skrajne emocje targające niegdyś koczującym ludem Cyganów z Andaluzji. Za pomocą gitarowych strun i przejmujących tekstów piosenek flamenco wyraża zarówno emocje pozytywne (szczęście, radość) jak i nostalgiczne, czy skrajnie smutne (żal, cierpienie, rozpacz). Emocje te widać również w dynamicznym, odważnym tańcu. Śpiew w tym stylu charakteryzuje się silnymi akcentami, specyficzną barwą, wyjątkową energią. Muzyka ta nie każdemu przypada do gustu. Inną prawdą na jej temat jest to, iż jest uznawana za jedną z trudniejszych do wykonania.
Styl muzyki flamenco wypracował sobie swój własny instrument. Jest to gitara, która jest nieodłącznym elementem stylu, jednak jest ona zmodyfikowana tak, aby wydawała z siebie jeszcze bardziej melancholijne dźwięki. Klasyczna, oryginalna gitara do flamenco musi być wykonana z grubej warstwy cedru oraz jodły – grubość drewna wpływa na jakość i trwałość instrumentu, który wielokrotnie używany jest do określania rytmu w muzyce. Pudło gitarowe jest węższe od pudła gitary klasycznej, struny przylegają nieco bardziej do progów niż w przypadku klasycznej gitary. Tak jak śpiewak flamenco nazywany jest kantorem, tak muzyk gitarowy flamenco ma swoją nazwę: tocaor. Pozycję gitarzysty grającego ten styl muzyki, można rozpoznać na odległość. Tylko oni grają w skrzyżowanej pozycji siedzącej.
Muzyka współczesna czerpie z klasycznego flamenco. Powstają bardzo modne miksy stylów również z udziałem tego stylu.