Jamajka jest znana ze swojego najbardziej eksportowego towaru, czyli reggae. Poświęca się mało uwagi innym gatunkom muzyki jamajskiej. Tymczasem Jamajka do 1962 roku należała do kolonii brytyjskich i dlatego do dzisiaj ma tak duży wpływ na muzykę Wielkiej Brytanii.
Reggae
Jamajka nie miała stacji radiowych ani kanałów muzycznych w telewizji. Jedynym sposobem słuchania muzyki dla jamajskiej publiczności były duże, przenośne systemy odtwarzania, które były zaopatrywane w nagrania przez studia nagraniowe. Dlatego Jamajczycy byli bardziej skupieni na nagrywaniu a nie występowaniu. Granie na żywo prawie tam nie istniało.
Jamajska muzyka zawsze cieszyła się ogromną popularnością na zagranicznych festiwalach. W 1960 roku, wraz z początkiem kultury systemów dźwiękowych
rozpoczęła się także era Dj-ów, takich jak King Tubby i Lee „Scratch” Perry. Dj (Disc Jockey) tworzy utwory z MC (Master of Ceremony), czyli osobą, która dodaje wokal. W tym czasie zaczęły się również pojedynki pomiędzy różnymi ekipami DJ-ów i MC, którzy rywalizowali ze sobą na lepsze składanki i umiejętności miksowania.
Oprócz elementów technicznych, które definiują muzykę Jamajki, istnieją jeszcze inne charakterystyczne cechy tej kultury. Kolorowa sztuka z trzema przodującymi kolorami – żółtym, zielonym i czerwonym – dredy, palenie konopi oraz oryginalny styl ubioru.
Wokaliści i zespoły godne zapamiętania
Peter Tosh, Bob Marley, Jimmy Cliff, Burning Spear, Toots & the Maytals, Steel Pulse, Ziggy Marley, Damian Marley.